Een jaar of twintig ben ik nu bezig om het internet vol te schrijven. En meestal gaat het dan over muziek. Mijn oudste bijdrage aan het internet dat nu nog te zien is (nog ouder is verloren gegaan) is een recensie van Cradle of Filth, maart 2003. Een boek met de titel How to Write About Music leek mij daarom wel wat, eens zien of ik niet een nog betere schrijver kan worden.
Nou, niet met dit boek.
Het boek is van de makers van de 33 1/3 serie. En zoals het boek over Bitches Brew geen succes was, is How to Write About Music dat ook niet. Het heeft een hoog “Wij van WC-Eend adviseren WC-Eend” gehalte. Ze zijn zo vol van hun eigen formule en tonen dat door veelvuldig fragmenten uit deeltjes van de serie te citeren. Ik heb nu nog sterker het vermoeden dat ik het bij dat ene deeltje ga laten.
De meeste boeken die ik lees inspireren wel tot het schrijven over een liedje. Zelfs als het boek niet over muziek gaat. Dit boek ging over muziek, met heel veel voorbeelden. Maar geen enkele keer zorgde dat er voor dat ik op zoek ging naar een liedje, naar een plaat, naar een band. Niet als het over Radiohead ging, niet als het over Black Sabbath ging, en zelfs niet als het over Taylor Swift ging.
Elke schrijver die in het boek aan het woord kwam noemde zichzelf critic. Het zal aan mij liggen, maar iemand die zichzelf constant criticus noemt, is constant negatief. Geen enkele schrijver was rock journalist. En elke keer als een schrijver een tip gaf stond er bij vermeld voor welke krant of tijdschrift hij/zij geschreven heeft en welke titels er op zijn naam staan.
Ik moest denken aan die opmerking van Frank Zappa:
Definition of rock journalism: People who can’t write, doing interviews with people who can’t think, in order to prepare articles for people who can’t read.
Nu ben ik ook geen rock journalist, laat staan criticus. Ik ben amateur schrijver en muziekliefhebber. Ik schrijf voor mijn eigen plezier en als er iemand mee leest is dat mee genomen. Ik ben in de loop van die kleine twintig jaar wel beter gaan schrijven. Soms lees ik een oud stukje terug en denk ik “dat was best aardig”. Vaker denk ik “dat zou ik nu anders formuleren”. Geef mij nog twintig jaar en het wordt nog eens wat.
8 reacties
Voeg die van jou toe →Ome Frank hield ook wel van provoceren, natuurlijk. 😉 Over Zappa is trouwens een erg vermakelijk boek geschreven: https://en.wikipedia.org/wiki/The_Real_Frank_Zappa_Book. Vast beter dan How To Write Music, als ik het zo lees.
Jaah! Gelezen. Staat op de nominatie ooit nog eens herlezen te worden.
Hier ook. 🙂
[…] het begin van How to Write About Music staat een tirade over hoe internet en amateur schrijvers schrijven over muziek hebben veranderd, […]
Dit blog lees ik elke dag met plezier. Er staat geen enkele blog over muziek in mijn feedreader van een pro (voor zover ik weet).
De blogs van pro’s waar ze in het boek mee kwamen waren sites als Pitchfork en The Quietus. Soms lees ik daar best iets goeds (maar vaker niet) maar echt weblogs zijn het niet. Doe mij De Subjectivisten maar, of MetGitarenEnZo, of Stereo.
[…] van Dire Straits. Ik las wat recensies en in mijn achterhoofd hoorde ik een stemmetje uit het boek How To Write About Music zeggen “do your […]
[…] las The Basement Tapes: Dylans zomer van 1967 van Jochen Markhorst. En dat is wel iemand die over muziek kan schrijven op een manier dat ik er enthousiast van word. Markhorst bespreekt dit keer 32 songs die opgenomen […]