Dag 3327 – Donna Summer – Protection

De jaarlijst van Pitchfork viel mij vies tegen, van de vijftig beste platen kende ik er slechts één: Rough And Rowdy Ways van Bob Dylan. Dan waren er nog twee namen die ik thuis kon brengen maar niet gehoord had en de rest is mij geheel onbekend. En als ik de bijbehorende mini recensies zo lees moet dat ook maar zo blijven.

Leuker was de beste 15 muziekboeken van 2020. Één titel in het bijzonder viel mij op: Can’t Slow Down: How 1984 Became Pop’s Blockbuster Year van Michaelangelo Matos. Het is zijn vijfde boek al, eerdere boeken bevatten onder andere een biografie van het Prince album Sign ‘O’ The Times en een boekje met 365 songs voor het jaar 2006, zoiets als wat ik doe maar dan een jaar vooruit geschreven en uitgegeven. Hij heeft dat slecht één keer gedaan, dus dat werkt blijkbaar niet als business model.

Can’t Slow Down is een boek over mijn jeugd, net voor mijn popvenster wagenwijd open stond. Ik ben pas bij hoofdstuk vijf (van de twintig) maar heb nu al zoveel aantekeningen gemaakt waar wel eens stukjes voor hier uit kunnen komen dat ik er maar een begin mee maak.

Het ging over het tiende album van Donna Summer, Donna Summer genaamd, uit 1982 (het boek gaat over 1984 maar kijkt ook rustig terug en soms zelfs vooruit). Haar tweede voor Geffen Records, geproduceerd door Quincy Jones die daarna met Michael Jackson Thriller zou opnemen. Het album bevat één nummer dat ik ken, State Of Independence, uitgebracht op single. Als twaalf jarige wist ik niet hoe dat nummer heette, ik noemde het voor mezelf Ze komen niet, ze komen wel. Zo klonk wat dat achtergrondkoortje zong. Sinds dit weekend weet ik dat ze Shablamidi, shablamida zingen. Wat ik ook niet wist was dat dat achtergrondkoortje gevormd wordt door niemand minder dan Lionel Richie, Dionne Warwick, Diana Ross, Michael Jackson, Brenda Russell, Christopher Cross, Dyan Cannon, James Ingram, Kenny Loggins, en Stevie Wonder. Niets minder dan een sterrenkoor.

En er is meer dat ik niet wist. Dat Bruce Springsteen een song voor Donna Summer heeft geschreven en het samen met haar heeft opgenomen voor datzelfde album. In eerste instantie schreef hij Cover Me voor Summer, maar daarvan zei manager John Landau dat Springsteen dat nummer zelf moest houden, en vervolgens schreef hij Protection. Springsteen vloog met E Street Band pianist Roy Bittan naar Los Angeles, speelde het nummer samen met Donna Summer (de duet versie is tot op heden nooit verschenen maar het idee alleen al is nog moeilijker voor te stellen dan Barbra Streisand en Donna Summer), begeleid door half Toto (Steve Lukather, David Paich en Jeff Porcaro). Springsteen nam het nummer zelf ook voor het Born In The USA album, maar ook die versie ligt tot nog toe op de planken. Live heeft Springsteen het nummer nooit gespeeld, al schijnt het gerepeteerd te zijn voor de Tunnel Of Love tour.

YouTube: Protection, audioclip