Met een half oog keek ik een arthouse film, mijn andere halve oog viel telkens dicht van vermoeidheid. En dat het verhaal wat al te slap was hielp ook niet mee.
Ik hoorde muziek en veerde op. De oude geilneef sprak tot het jonge meisje “dit nummer heet net als jij”.
Ah, Naima dus, van John Coltrane. Mijn ogen vielen weer toe.
