Ik las mijn dikste roman ooit, met voetnoten erbij 1168 bladzijden. Cryptonomicon van Neal Stephenson. En zoals wel vaker is meer niet altijd beter. Ook hier. Teveel verhaallijnen, teveel personages, teveel wiskundige uitweidingen, een slap plot en een open einde. Maar ook veel historische feiten, behalve de roman las ik ook zo’n beetje half Wikipedia, en af en toe een noemenswaardige quote:
When Randy gets back to his cell, he sits crosslegged on his bed with the Walkman and begins dealing out the CDs like cards in a solitaire game. The selection is pretty reasonable: a two-disc set of the Brandenburg Concertos, a collection of Bach organ fugues (nerds have a thing about Bach), some Louis Armstrong, some Wynton Marsalis[…]
Nooit geweten dat nerds have a thing about Bach maar ergens geloof ik het meteen.
