Op deze CoverThursday de vraag: waarom heet een cover niet een cover zodra het jazz betreft?
Jazz heeft altijd al gedraaid om improviseren op populaire deuntjes. Vroeger kwamen die uit musicals, later werd dat de popmuziek. Als zo’n song dan vaak genoeg gecoverd werd, dan kreeg het de titel “jazz standard”.
Hedendaagse jazzmusici zijn op zoek naar nieuwe standards. Herbie Hancock nam in 1996 al een album op onder de titel “The New Standard”, met improvisaties op onder andere Mercy Street van Peter Gabriel, All Apologies van Nirvana en Thieves In The Temple van Prince.
De Deense pianist Niels Lan Doky doet nu ook een poging onder de titel Modern Standards. Ook hier Nirvana, met Smells Like Teen Spirit (dat wat mij betreft begint te ruiken als een uitgekauwde boterham) en Black Hole Sun van Soundgarden.
Die laatste begint zowaar een echte standard te worden, ook Brad Mehldau speelt het met zijn trio met enige regelmaat. En dat zonder dat het easy listening wordt.
Oh, en de Bill Evans van dit kwartet is niet de pianist met wiens stijl Niels Lan Doky vergeleken wordt maar een gelijknamige Amerikaanse saxofonist.
1 reactie
Voeg die van jou toe →[…] Geen Kraftwerk cover maar een cover van de funkband Zapp. Ook al maakt Kamasi Washington er jazz van dankzij een dijk van een solo, dit keer is het toch meer een cover dan een “modern standard“. […]