Dit is de vierde en laatste blogpost die geschreven is in het kader van Ik blog de zomer door.
De vakantie stond in het teken van kunst. Ja, en rust, en natuur. Maar bovenal kunst. Vijf musea bezochten we. In Hoorn het Museum van de 20ste eeuw, in Otterlo het Kröller-Müller museum, in Arnhem het Museum Arnhem en in Den Haag Escher in het Paleis en Beelden aan Zee.
In het Kröller-Müller en in Beelden aan Zee zag ik werk van Henry Moore. In Kröller-Müller waren het de schetsen die mij opvielen. Nooit eerder had ik er bij stil gestaan dat een beeldhouwer met schetsen vooraf werkte.
Bij Beelden aan Zee betreft het een grote overzichtstentoonstelling. Bij aanvang zie je een foto van Henry Moore die zijn handen toont. Alsof hij wil zeggen: “deze handen hebben alles gemaakt wat je nu gaat zien.” Alleen die foto is al het bezoeken van deze expositie waard.
Gemiddeld kijkt een mens 28,63 seconden naar een kunstwerk bleek uit onderzoek in 2016. Ik denk dat dat voor mij niet heel meer (of minder) zal zijn. Maar bij deze tentoonstelling zat ik daar ruim boven. Het werk van Moore intrigeert mij enorm. Ondanks vaak koude materialen als brons en natuursteen straalt zijn werk warmte uit. Het liefst had ik een Henry Moore als souvenir mee naar huis genomen.
Schetsen waren er niet te zien, wat ik enigszins jammer vond. Wel voorstudies, van gips met schelpen, bouten, moertjes. Of kleinere uitvoeringen van latere werken, voorstudies. Maquette for Atom Piece bijvoorbeeld, het model voor de sculptuur Nuclear Energy die te vinden is op de campus van de Universiteit van Chicago omdat daar de eerste door de mens veroorzaakte nucleaire ketting reactie plaats vond in 1942, een zijpaadje in de film Oppenheimer die ik ook zag deze vakantie. En een verzameling schelpen, stenen, takken, botten die Moore verzamelde en gebruikte ter inspiratie.
Down By The Henry Moore is een song van de Canadese singer/songwriter Murray McLauchlan afkomstig van zijn album Sweeping The Spotlight Away uit 1975. De Henry Moore uit de song betreft het werk Three Way Piece No.2: The Archer en staat op het Nathan Philips plein in Toronto, nabij het stadhuis. Een tweede versie staat in Berlijn bij de Neue Nationalgalerie.
Meer verhalen bij deze schrijfopdracht vind je hier. Mijn eerdere bijdragen hier, hier en hier.
1 reactie
Voeg die van jou toe →Mooi
Musea zijn bijna de enige reden dat ik wel meer naar het westen zou willen wonen. De zee is ook zo’n reden, dus kunst aan zee lijkt me helemaal fantastisch.