Wat Bob Dylan’s beste album is verschilt bij mij van dag tot dag. Het zijn er drie, of misschien wel vijf, en die schuiven continue heen en weer. Oh Mercy, Selfportrait, Desire, Time Out Of Mind, Street Legal, New Morning. Oh, nu zit ik al op zes.
Wat Bob Dylan’s slechtste album is staat echter vast, zonder dat ik er over hoef na te denken is dat Christmas In The Heart, de kerstplaat uit 2009. Niet alleen de keuze van de songs, maar ook zijn stem is op dit album abominabel slecht naar mijn bescheiden mening. En waarom, vraag ik mij altijd weer af. Niet voor het geld, want de opbrengst van het album gaat naar een aantal goeie doelen. En niet omdat hij moet van een platenmaatschappij, want Dylan laat zich al heel lang niet meer de les lezen. Ik zal het wel nooit begrijpen.
Andere mensen denken er heel anders over. In een recente recensie schrijft J. Adams op Aquarium Drunkard:
As it turned out, after a few years in the cold, Christmas in the Heart helped bring me back into the Dylan fold. It reminded me of how fun, loose, daring, and courageous Dylan could be. I loved it from the start. It won me back, and I’ve yet to stray too far since then.
(note to self: als je denkt, laat ik die plaat toch weer eens een kans geven: doe het niet!)
2 reacties
Voeg die van jou toe →[…] natuurlijk had Bob Dylan best wel een goeie kerstplaat kunnen maken, als hij er maar voor gekozen had om andere songs op te […]
[…] meer en onder andere: Anita Baker, George Benson, Michael Jackson (Off The Wall), Bob Dylan (de vreselijke kerstplaat), Sheena Easton, Stan Getz, Dizzy Gillespie, Donny Hathaway, Howlin Wolf, Muddy Waters, Dr. John, […]