Dat Bob Dylan nog leeft is voor mij niet meer dan normaal. Hij was er voor ik er was, hij is er nu, hij zal er nog zijn als ik er niet meer ben.
Met Boudewijn de Groot heb ik dat dan weer helemaal niet. Afgelopen vrijdag verscheen zijn nieuwe album, en mijn eerste reactie is “leeft die nog dan?” Ja dus. Optreden doet hij niet meer maar een nieuwe plaat behoort nog altijd tot de mogelijkheden. Windveren is een mooie titel dus ik beluisterde het album. Het bleek wederom een album vol protestantse beleefdheid gezongen met keurig nette dictie. In tegenstelling tot Dylan, die met het verstrijken der jaren steeds ouder is gaan klinken (niks mis mee), klinkt Boudewijn de Groot forever young. Of eeuwig bejaard, dat kan ook.
