Als ik Maiden luister dan toch vooral die vijf studio albums en dat ene live album dat ze tussen 1982 en 1988 uitbrachten. Dit jaar verscheen Senjutse en toen dat net uit was heb ik dat een aantal maal beluisterd. Een heel aardig album maar ook te lang. Twee plaatkanten, 40 tot 45 minuten, was altijd precies goed. Dan moet je wel schrappen als band en hou je enkel het sterkste over. Of niet, maar dan heb je een kutplaat gemaakt. Nu is het een lange zit van 82 minuten die ik vaak halverwege afzet.
Afgelopen week draaide ik een afspeellijst met metal en kwam Days Of Future Past langs, en dan weet zo’n song toch weer in positieve zin te verrassen.
3 reacties
Voeg die van jou toe →[…] luisterde ik nog maar eens een keer naar Senjutse om er bij het tweede nummer achter te komen dat het refrein van dat nummer, Stratego, hetzelfde […]
Eens. Veel te lang.
Maar dan nog iets, waarom luister je niet naar de eerste twee Maidenplaten uit 1980 en 1981?
Die zijn echt geweldig.Daar klinkt de band nog enthousiast en urgent. Sterker nog, persoonlijk vind ik Paul Di’Anno zelfs een betere zanger dan Bruce Dickinson.
Die draai ik ook wel, net zoals ik ook wel naar nieuwere albums zoals Fear Of The Dark of Brave New World luister. Maar die eerste twee albums, met Paul Di’Anno, zijn eigenlijk een andere band. Eerder punkrock dan metal. Erg fijne albums, erg goeie nummers, maar een andere band. Net zoals Marillion met Fish een andere band is dan Marillion met Steve Hogarth.