En dan blijkt dat er muziekstukken zijn waar mijn oren al naar staan. De cello suite van Bach.
Dat het stuk niet mocht ontbreken stond al snel vast, maar de uitvoering niet. Geen oerversies van Pablo Casals of Pierre Fournier, geen romantische versies van Mstislav Rostropovitsj of Mischa Maisky.
Pieter Wispelwey, wiens eerste en tweede opname ik ooit bezat, of de derde, meest recente opname van Yo-Yo Ma. Het werd die laatste, mede vanwege lovende recensies.
Maar… Hij klinkt zo houterig. Diverse delen van de suites bestaan uit oude dansvormen maar bij Yo-Yo Ma klinkt het af en toe alsof het een electric boogie is, schokkerig en houterig.
Gisteren luisterde ik nog eens naar de tweede opname van Pieter Wispelwey, en het was een feest van herkenning. Zó hoort het te klinken!
Evengoed zal ik ook Yo-Yo Ma nog een kans geven.
4 reacties
Voeg die van jou toe →[…] oren die naar muziek gaan staan gesproken: afgelopen weekend hoorde ik Peter Gabriel op de radio voorbijkomen. Voor de verandering […]
[…] met Bachs cello suites 1, 2 en 5 tegen. En dan blijkt nogmaals hoe weinig inspirerend de opname van Yo-Yo Ma is. Daar gaan en willen mijn oren niet naar staan, dus dat probeer ik ook niet […]
[…] Jian Wang. Zijn Allemande uit de derde suite viel mij op, opvallend dansbaar, wat een verschil met Yo-Yo Ma. Een kleine vier minuten om keer op keer te […]
[…] Nog een aflevering van Songexloder, Yo-Yo Ma die verteld over de prelude van de eerste cello suite van Bach. Met een nadruk op zijn meest recente opname die ik een paar jaar terug niet kon waarderen. […]