Return to the roots, zo omschrijft de band zelf hun nieuwe album Distance Over Time. Zelf hoor ik vooral hoe James LaBrie alsmaar meer geforceerd zingt, hoe Mike Mangini technisch maar gevoelloos drumt, dat John Petrucci en Jordan Rudess door niemand geremd worden in hun oeverloos gesoleer en dat John Myung probeert te redden wat er te redden valt. Wat niet veel is.
Maar goed, Train Of Thought beviel mij ook allerminst toen het in 2003 uit kwam, DT goes Metallica, en die vind ik tegenwoordig best te pruimen, dus wie weet komt het ooit nog goed.
4 reacties
Voeg die van jou toe →Ik vrees dat ik je analyse over het nieuwe album deel. Ik schakelde in elk geval meteen door naar andere nieuwe releases, die wèl mijn aandacht konden vasthouden.
Verwachtingen heb ik allang niet meer bij Dream Theater, toch ben ik wel elke keer nieuwsgierig. Ik las een aantal recensies die iedere keer een ander nummer prezen maar ik hoor niet wat die recensenten horen.
[…] enige voordeel aan dat nieuwe Dream Theater album is dat ik die oude albums weer luister. Werkt het toch als een soort “Return to the […]
[…] paar maanden geleden schreef ik over het album Train Of Thoughts “DT goes Metallica”. Nu ik de live beelden zie van […]