Halverwege Max, Misha & het Tet-offensief en als er een album is dat als een rode draad door het boek loopt, dan Daydream Nation wel. De allerlaatste woorden van het boek is een quote uit het nummer Hyperstation (dat doe ik toch vaak even, op de laatste bladzijde kijken), Misha maakt voor aanmelding bij de kunstacademie een film van acht uur op basis van vertraagde beelden uit Kurosawa’s Seven Samurai en piano intro van Sonic Youth’s Providence (als er een Engelse vertaling was van het boek was er allang iemand geweest die dat had nagemaakt en op YouTube had geplaatst, Noren en Nederlanders doen dat niet). En dan een fragment als het volgende:
…het gevoel van hoe het was om daar te zitten verpieteren en de dingen mis te lopen die gebeurden op plekken waar we niet waren, buiten de voorstad, buiten the sprawl zoals Mordecai dat noemde en ik heb dat altijd een mooi woord gevonden, sprawl, de klank, de vorm, de letters, als een wezen, iets wat ademt en pulseert, maar ondergronds, buiten ons zicht en bereik, iets wat langzaam beweegt en groeit, onstuitbaar.
Nergens wordt Sonic Youth genoemd, en het fragment heeft niks met de song The Sprawl te maken, een song met een tekst gebaseerd op gesprekken met hoeren en junkies in New York (volgens de Sonic Youth biografie Goodbye 20th Century) en/of het werk van de science fiction schrijver William Gibson en The Stars at Noon van Denis Johnson (volgens Wikipedia). En toch is dat het nummer wat ik in mijn hoofd hoor, als ik bovenstaand fragment lees. Fuck you.
