Het zal eind jaren negentig zijn geweest dat ik met mijn ex een avondje bij een mannelijke collega van haar op bezoek ging. Albert. Volgens mij had ik hem een keer eerder kort op straat ontmoet, en nu moest er op de koffie gegaan worden. Vanzelfsprekend had ik er niet heel veel zin in. Werk en privé moet je gescheiden houden, en het werk van je partner en je privé zo mogelijk nog meer. Maar Albert had een goeie stereo installatie, en een puike verzameling muziek. Na de koffie kwam er bier, of wijn, op tafel en Roger Waters in de cd speler. Pink Floyd kende ik enigszins, maar Waters solo had ik nooit gehoord. Amused to Death sloeg in als een bom, zo scherp, zo bijtend. Een dag later kocht ik Radio K.A.O.S. en Amused to Death van Roger Water. Albert heb ik nooit meer gezien.
